Bejcowanie i barwienie mebli. Nadawanie konserwowanemu drewnu wyglądu zbliżonego do oryginału jest szczególnie ważne przy uzupełnianiu forniru lub naprawie markieterii. Oczywiście podbarwiane muszą być nie tylko nowe, ale i stare części mebli. Zabarwianie wymaga wyczucia i doświadczenia, gdyz ten sam środek w zależności od dozowania daje różne wyniki. Również zabarwienie, wykonane na próbce drewna po przeniesieniu na mebel wykonany z tego samego gatunku, może dać inny rezultat barwny.
Bezpieczne jest użycie farb wodnych nanoszonych gąbką i przed schnięciem jeszcze odpowiednio przetartych. Ten typ retuszy służy przede wszystkim do odświeżania barwy rodzimego drewna, takiego jak buk. dąb i kasztanowiec. Szczególną zaletą odznaczają się retusze gwaszem, gdyż mogą być bez większych problemów wielokrotnie „zdejmowane” alkoholem i ponownie dopasowywane. Ta odwracalność jest ich dużą zaletą Rozcieńczone wodą akalia mogą służyć do postarzania drewna (np. dębu, buku. kasztanowca), wymagają jednak ostrożnego używania, gdyż powodują przebarwienia w kierunku czerni, szarości lub czerwieni. Natomiast do rozjaśniania drewna bywa stosowany 30-proc. nadtlenek wodoru. Jego użycie może być jednak niebezpieczne dla fornirów i spoiw. Jednym z ulubionych środków stosowanych do omawianego celu jest wodny roztwór chromianu potasowego o różnym stężeniu. Nie barwi on sam bezpośrednio, lecz poprzez utlenienie zawartego w drewnie garbnika nie atakuje również spoiwa glutynowego. Do pociemniania dębu i mahoniu używany jest szczególnie chromian potasowy. Niebezpieczne dla drewna mebli jest stosowanie kwasów, gdyż każdy ich nadmiar atakuje spoiwo przenikając fugami fornirów i czerni drewno, aż do spalenia (kwas siarkowy). Przed kwasem należy chronić szczególnie drewno palisandra.