Uzupełnianie większych ubytków w markieteriach. Uzupełnianie markieterii możliwe jest tylko wówczas, gdy istnieją wzory (takie jak sztychy, rysunki) lub gdy ornamenty się powtarzają. Do uzupełnień konieczne są forniry podobnego rodzaju i barwy. Ubytki rogu i szylkretu można uzupełnić według H. Michaelsena (1978) Piaflexem LT-30 (kopolimerem metakrylanu butylu i metakrylanu metylu w toluenie, prod. VEB Stickstoffwerk Piesteritz) wylewanym do właściwej grubości. Zaletą tego tworzywa jest możliwość jego zabarwiania, a po utwardzenu szlifowania i polerowania, az do uzyskania połysku. Nie wymaga też spoiwa, dobrze łączy się i wciska w małe ubytki. Mozę też być w każdej chwili ponownie rozpuszczone toluenem lub acetonem. W czasie rekonstrukcji pojedyncze kawałki forniru powinny być dopasowywane i naklejane. Jednak czas między ich wycięciem i umocowaniem musi być dość krótki, gdyż powstające napięcia grożą wykrzywieniem fornirów.
Przy końcu konserwacji markieterii niektórzy konserwatorzy używają siarczanu amonowego, by osiągnąć dawny wygląd (Alcouffe D., 1980) Inkrustację chroni się przed zabrudzeniami, utlenianiem i wahaniami atmosferycznymi, powlekane werniksem szelakowym (Alcouffe D., 1980) lub Paraloidem B-72 czy Calatonem CA, który jest rozpuszczalnym nylonem, prod. ICI (Michaelsen H. 1978).