Rozwój gitary od XVI do XIX wieku.
Gitara narodziła się prawdopodobnie w Afryce Północnej, będąc wynikiem połączenia konstrukcji lutni, kitary i liry. Około XIII wieku gitara pojawiła się w Europie, gdzie na dobre zadomowiła się w Hiszpanii, stając się tam instrumentem narodowym.
Początkowo był to instrument posiadający trzy lub cztery pary strun. Każda para miała identyczny strój, choć niekiedy najniższa para była strojona w oktawie. Pod koniec XVI wieku pojawiły się gitary posiadające już pięć par strun, a szósta struna pojawiła się dopiero w wieku XVIII. Pierwsze zbiory zawierające utwory przeznaczone na gitarę istniały w wieku XVI.
Strój pierwszych gitar to C-F-A-D. Pod koniec XVI wieku został on podwyższony o jeden ton w górę, co doprowadziło do stroju D-G-H-E. Dodatkowo dodanie piątej pary strun pozwoliło uzyskać strój A-D-G-H-E. Wiek XVIII przyniósł kolejną zmianę stroju, który obowiązuje do dzisiaj: E-A-D-G-H-E.
Gitara z tamtych czasów miała dość podłużny kształt, ze słabo wyeksponowanym tak charakterystycznym obecnie wycięciem. Pudło rezonansowe było dużo mniejsze niż ma to miejsce dziś, a otwór rezonansowy był przykryty kawałkiem pergaminu pełniącego funkcję czysto ozdobną. Struny były wytwarzane z jelit zwierzęcych.
Początkowe modele gitar posiadały główkę „wychodzącą” bezpośrednio z szyjki i stanowiącą jej proste przedłużenie. Kołki były zawsze montowane prostopadle w główce i znajdowały się z tyłu. Jeśli chodzi o progi, to były one wykonane jako struny przywiązane prostopadle do osi szyjki; ich ilość nie przekraczała dziesięciu.
W 1627 powstała gitara posiadająca metalowe struny oraz nowy element – strunnik. Gitara ta nosiła nazwę chitarra battente. Nieco później miały miejsce eksperymenty z menzurą, którą powiększono do 74,3 cm w gitarze autorstwa Antonia Stradivariego. Gitary z tego okresu często były bogato zdobione inkrustacjami z macicy perłowej i kości słoniowej.
Pod koniec XVIII stopniowo zaczęto rezygnować ze stosowania par strun zastępując je strunami pojedynczymi. Gitara zaczęła przyjmować kształt bardziej zbliżony do dzisiejszego. Powstała nowa konstrukcja główki, charakteryzująca się dwoma podłużnymi szczelinami (rozwiązanie to jest obecnie najbardziej popularne).
Proporcje pudła rezonansowego upodobniły się do obecnie znanych w 1860 roku za sprawą gitary, której konstruktorem był Antonio de Torres.